Διαμαρτύρονται οι Πομάκοι της Θράκης για τον εξαναγκασμό εκμάθησης της τουρκικής γλώσσας με τις πλάτες του ελληνικού κράτους

Με επιστολή που έστειλαν στο Έλληνα Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου και την Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, τα μέλη του ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΜΑΚΩΝ ΝΟΜΟΥ ΞΑΝΘΗΣ αναφέρουν ότι υποχρεώνονται από το επίσημο ελληνικό κράτος να μάθουν τούρκικα, μια γλώσσα που όπως λένε δεν επιθυμούν να μάθουν, μία γλώσσα που δεν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ. Με επιστολή που έστειλαν στο Έλληνα Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου και την Υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, τα μέλη του ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΜΑΚΩΝ ΝΟΜΟΥ ΞΑΝΘΗΣ αναφέρουν ότι υποχρεώνονται από το επίσημο ελληνικό κράτος να μάθουν τούρκικα, μια γλώσσα που όπως λένε δεν επιθυμούν να μάθουν, μία γλώσσα που δεν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν στην επιστολή τους «Εδώ και πολλές δεκαετίες συντελείται εις βάρος μας μία μορφωτική, γλωσσική και πολιτισμική γενοκτονία. Μία γενοκτονία εις βάρος αυτών των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων ανήκουν και τα μέλη του Συλλόγου μας, που έχουμε το θάρρος να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως Πομάκοι της Ελλάδας».

Και συνεχίζουν λέγοντας ότι «Το Ελληνικό Κράτος, παραβιάζοντας θεμελιώδη δικαιώματα που παρέχει το Σύνταγμά του και οι ευρωπαϊκές συνθήκες, αλλά και τα άρθρα 40 και 45 της συνθήκης της Λωζάνης, τα οποία παρέχουν στις μουσουλμανικές μειονότητες της Ελλάδας το δικαίωμα «να ποιώνται ελευθέρως εν αυτοίς χρήσιν της γλώσσης των», στερεί από μας και τα παιδιά μας όχι μόνο το δικαίωμα της εκπαίδευσης στην μητρική μας γλώσσα, αλλά ακόμη και το πλέον στοιχειώδες δικαίωμα της αποκλειστικής εκπαίδευσης στην επίσημη γλώσσα του, την ελληνική, και μας επιβάλλει την υποχρεωτική εκπαίδευση σε μία ξένη γλώσσα, την οποία δεν μιλούμε και δεν επιθυμούμε να χρησιμοποιούμε, δηλαδή την τουρκική».

Καταλήγοντας οι Πομάκοι, Έλληνες πολίτες ζητούν το αυτονόητο, δηλαδή όπως αναφέρουν ζητούν «Tο δικαίωμα ο γιος μας ο Μεχμέτ να μαθαίνει ό,τι μαθαίνει ο γιος σας ο Νίκος. Ζητάμε η κόρη μας η Φατμέ, όταν θα δώσει εξετάσεις για να περάσει στο ελληνικό πανεπιστήμιο, να έχει τις ίδιες γνώσεις, δεξιότητες και προοπτικές που θα έχει η κόρη σας η Άννα. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό τώρα, όταν στα πιο ευαίσθητα και κρίσιμα μαθησιακά χρόνια τους τα παιδιά μας διδάσκονται μια γλώσσα που δεν μιλούν και δεν θα την χρησιμοποιήσουν ποτέ στο σπίτι και στο πανεπιστήμιό τους;»