Η εβραϊκή Goldman Sachs κυβερνάει όλο τον κόσμο!

Είναι άνθρωπος ιδιαίτεραευγενής, µε ορισµένες εµµονές. Αλλά ποιος δεν έχει εµµονές; Ο ίδιος, άλλωστε, ο περί ου ο λόγος, ο γάλλος δηµοσιογράφος– ανταποκριτής της γαλλικής εφηµερίδας «Le Monde» στο City του Λονδίνου – Μαρκ Ρος, του οποίου το βιβλίο «Η Τράπεζα. Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσµο» σαρώνει τις τελευταίες εβδοµάδες στα ελληνικά βιβλιοπωλεία, έπεσε θύµα εµµονών κάποιων άλλων: ενός µεγάλου βρετανικού εκδοτικού οίκου που αρνήθηκε να εκδώσει το βιβλίο του γιατί ένας γαλλόφωνος ή ακόµα και γερµανόφωνος οικονοµολόγος είναι εξ ορισµού ύποπτος.
Τι σηµαίνει αυτό; Σηµαίνει ότι στις ΗΠΑκαι τη Βρετανία,αν είσαι οικονοµολόγος και δεν ξεκινάς από το αξίωµα ότι δεν φταίει συνολικά ο τρόπος που δουλεύει το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα αλλά ότι το πρόβληµα είναι απλώς οιυπερβολές κάποιων traders, δεν µπορείς να εκδοθείς. Του είπαν επίσης, όχι χωρίς µια ισχυρή δόση αλαζονείας, ότι το επόµενο βιβλίο του, αν θέλει να το δει τυπωµένο στη Βρετανία, θα πρέπει να το γράψει κατευθείαν στα αγγλικά. Οχι πως ο ίδιος έχει σηκώσει καµιά επανάσταση.

Απλώς έχει φτιάξει ένα δικό του σύστηµα σκέψης που –κι εδώ ερχόµαστε στις δικές του εµµονές – έχει στο επίκεντρο το στοιχείο της ηθικής. Μα υπάρχει ηθικήστις συναλλαγές του χρήµατος, θα αναρωτηθεί κανείς. Ο Μαρκ Ρος πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχει. «Οταν συµµετέχω σε  συζητήσεις µε διάφορα golden boys, traders ή απλώς πλούσια στελέχη του χρηµατοπιστωτικού τοµέα, τους λέω κάτι που καταλαβαίνω ότι τους κάνει να αισθάνονται πολύ άβολα», λέει στα «ΝΕΑ». «Τους λέω ότι τους θαυµάζω για τη φιλανθρωπική τους δράση, τους χειροκροτώ που στέλνουν βοήθεια στην Αφρική. Αλλά στη χώρα τους; Γιατί στη χώρα τους δεν θέλουν να πληρώνουν φόρους; Γιατί δεν θέλουν εκεί να εφαρµόζουν το στοιχειώδες αυτό καθήκον κοινωνικής αλληλεγγύης; Σε αυτή την ερώτηση πάντα ανακάθονται στη θέση τους. Ενας πλούσιος trader µού είπε πρόσφατα ότι αν εφαρµοστεί αυτό που λέω και αυξηθούν οι φόροι, θα φύγει. Ε, λοιπόν, εγώ σας λέω, σιγά µηφύγει. Θα φύγει από το Λονδίνο για να ζήσει στο Ντουµπάι ή στη Σιγκαπούρη; Ενας γνωστός µου Λονδρέζος πήγε όχι στο Ντουµπάι αλλά στη Γενεύη, ο ίδιος αισθανόταν περίφηµα, αλλά η σύζυγός του κόντεψενα τρελαθεί και γύρισαν άρον άρον στο Λονδίνο».

Ναι, αλλά οι εταιρείες δεν θαφύγουν; «Ας φύγουν, απαντά. ∆εν θα βρουν αλλού εύκολα τις κατάλληλες συνθήκες στελέχωσης και οικονοµικού περιβάλλοντος για να αναπτυχθούν. Πρέπει να απαλλαγούµε από αυτό τον φόβο και να αυξήσουµε τους φόρους προς τα πολύ µεγάλα κέρδη».

Για τα στελέχη, πάντως, της Goldman Sachs, οΜαρκ Ρος λέει ότι είναι τόσο υψηλού επιπέδου που δύσκολα αντιστέκεται κανείς στις προτάσεις τους. «Αν είσαι γερµανός τραπεζίτης της επαρχίας και σε επισκεφθεί, σαν σε ταινία σχεδόν, µια οµάδα στελεχών τους – χωρίς αµφιβολία Γερµανοί και αυτοί– που σου προτείνει εκλεπτυσµένα προϊόντα τα οποία σου λύνουν το πρόβληµα και στην ουσία δεν τα καταλαβαίνεις, θα τα πάρεις µε κλειστά τα µάτια γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξεχειλίζουν αυτοπεποίθηση και επιτυχία. Το ίδιο συµβαίνει και µε τις κυβερνήσεις, που συνήθως µάλιστα δεν διαθέτουν την ποιότητα στελεχών τα οποία έχει ο ιδιωτικός τοµέας».

ΠΗΓΗ